Inhoudsopgave
De Sint Bernard is een hond die de meeste mensen aan zijn grote formaat herkennen. Hij heeft een korte vacht die verschillende kleuren kan hebben. Het is een hele levendige, vriendelijke, zachtaardige en rustige hond die tegelijkertijd ook erg waakzaam is. Wil je meer weten over deze prachtige hond? Lees dan vooral verder.
We beginnen met de geschiedenis van dit ras en daarvoor gaan we terug in de tijd naar het sneeuwrijke hooggebergte van Zwitserland.
👋 Voordat je verder leest…
Hieronder kan je je inschrijven voor onze Sint Bernard nieuwsbrief. Daarin delen we de handigste tips, interessante artikelen en soms ook kortingsacties. Allemaal voor jouw hond.
We zouden het heel erg leuk vinden als je je inschrijft. Als bedankje sturen we je direct een PDF met 52 geniale tips voor jouw lieve hond!
Legendarische verhalen
Weinig hondenrassen hebben een reputatie zoals die van de Sint Bernard. Ze staan namelijk bekend als een hond die vele levens heeft in de sneeuw in de Zwitserse Alpen. Dit heeft menig filmmakers, schrijvers en schilders geïnspireerd en hierdoor is de hond erg bekend geworden.
Dit heeft er echter ook voor gezorgd dat er wat dingen zijn waar de Sint Bernard bekend om staan, maar die eigenlijk niet echt kloppen.
Zo wordt deze hond bijvoorbeeld vaak geassocieerd met een vaatje cognac of brandewijn. Het verhaal gaat dat zij deze altijd eentje om hun nek hebben hangen zodat verdwaalde of verongelukte mensen in de sneeuw lekker warm zullen blijven. Dit is helemaal verzonnen.
Een slokje alcohol zou namelijk de bloedvaten van een onderkoeld persoon alleen maar wijder maken waardoor hij of zij alleen maar sneller af zou koelen. Dat is dus geen slim idee. Wel is het echt waar dat in de afgelopen eeuwen er heel veel bergwandelaars zijn die verdwaald waren en hun aan de reddings- en speurkwaliteiten van de Sint Bernard te danken hebben.
De geschiedenis
Hoe zit het dan echt met de Sint Bernard? Het verhaal van de hond zoals we hem vandaag de dag kennen, begint ergens op de hoge bergpieken rond de Sint-Bernhardpas. De voorlopers van dit ras bestaan echter al veel langer, al voordat onze jaartelling begon. De Sint-Bernhardpas was al ten tijde van het Romeinse Rijk het enige doorgangspunt in de Alpen dat goed begaanbaar was. Je kon dan van het noorden van Europa naar Italië. Vroeger trokken de Romeinse legioenen daar doorheen tijdens hun veldtochten.
De Romeinen bouwden een tempel hoog in de Sint-Bernhardpas, op een berg die toen Mons Lovis heette. Dit was voor hen een versterkt punt op de verharde weg die ze met veel moeite aan hadden gelegd.
Het leger werd hierbij gezelschap gehouden door een oud hondenras met de naam Molosser. De kans dat deze grote werk- en oorlogshond verre familie is van veel van de grote hondenrassen die we vandaag de dag in Europa zien. De Sint Bernard is daar ook een onderdeel van, hoewel er op een later moment wel nog andere genetische invloeden bij zijn gekomen.
Let op: Alles wat je wilt weten over jouw Sint Bernard wordt ook uitgebreid behandeld in Sint Bernard Handboek. Je kan het handboek bekijken via deze link.
De echte Sint Bernard
Op een gegeven moment viel het Romeinse Rijk en werden de weg over de bergpas en de tempel niet meer bijgehouden, waardoor deze in verval kwamen. Het duurde tot 1050 voordat er weer eens een nieuwe thuishaven werd gebouwd op die plek. Toen dat eenmaal gebeurde, kreeg deze plek ook daadwerkelijk de naam Sint-Bernhardpas.
Hiermee begon dus het verhaal van de hond Sint Bernard ook. Er waren roversbendes actief op de pas en in het jaar 1050 kon de monnik Bernhard van Menton deze bendes verdrijven. Als dankbetuiging besloot hij om daar een klooster te stichten, precies op dezelfde plek als waar eerst de tempel stond.
De monniken maakte van het klooster een hospitium, zodat het ook meteen een schuilplaats was waar alle reizigers die deze pas passeerden een veilig onderkomen konden krijgen.
De hond Sint Bernard
De monniken van het hospitium bevonden zich op verschillende manieren in een unieke positie. Niet alleen bewaakten ze de belangrijke doorgang door de hoge westelijke Alpen, maar ze waren ook onderdeel van de best opgeleide mensen uit Europa. Dankzij hun geleerdheid hadden ze ook meer inzicht in het kruisen van hondenrassen. Zo konden ze voor specifieke doelen honden fokken.
Er zijn verschillende theorieën over wie nou precies de voorouders van de Sint Bernard zijn. Hoogstwaarschijnlijk zijn de eerste exemplaren per toeval naar het klooster gebracht rond het jaar 1700. Zij hadden toen de taak om de bezittingen en de monniken te bewaken.
In eerste instantie leken deze honden van het Sint-Bernhardklooster veel op de Sennenhonden en de andere boerderij- en herdershonden uit het Alpengebied. Al deze grote rassen hebben waarschijnlijk de Molossers van de oude Romeinen als verre voorouders. De eerste Sint Bernards waren, volgens oude bronnen, qua grootte te vergelijken met een Duitse herder.
Een toevallige reddingshond
Waarschijnlijk ontstond de taak van de Sint Bernard als reddingshond per toeval. De monniken maakten veel tochten door de omgeving en namen de honden hierbij mee. Het viel hen op hoe goed de honden de weg wisten, zelfs onder barre omstandigheden. Tijdens deze tochten lieten de honden waarschijnlijk ook zien hoe de bedolven en verdwaalde reizigers op konden sporen.
Dat paste natuurlijk heel goed bij de functie van het klooster, wat een hospitium was. Waarschijnlijk besloten de monniken daarom om verder te fokken op het oriënteringsvermogen en het fantastische reukvermogen van de Sint Bernard.
De oudste verhalen van dit klooster zijn zo’n drie eeuwen oud en in die periode zijn er waarschijnlijk meer dan tweeduizend mensenlevens gered door de Sint Bernard. Tegenwoordig zijn ze wel nog altijd aanwezig in het klooster, maar vooral als vermaak voor de gasten en bezoekers. Ze worden officieel namelijk niet meer ingezet als reddingshonden.
Leer alles over jouw lieve Sint Bernard
Wil je álles leren over jouw Sint Bernard? Bekijk dan ook het Sint Bernard Handboek eens. In dit boek van 100+ pagina’s ontdek je namelijk alles over deze geweldige hond. Momenteel met korting en niet goed, geld terug garantie!
Klik hier om het boek te bekijken →
Een bekende Sint Bernard
Net als bij mensen zijn er soms ook beroemde honden. De beroemdste Sint Bernard die ooit geleefd heeft in de Alpen moet Barry wel zijn. In de volksmond stond hij bekend als ‘Barry der Menschenretter’. Deze hond heeft namelijk tientallen mensen onder de sneeuw vandaan gehaald. Barry was actief in de Sint-Bernhardpas tot het jaar 1812.
Na een kort pensioen overleed hij en werd hij opgezet in Bern. Hij kreeg zelfs een ereplekje in het Natuurhistorisch Museum, waar je hem nog altijd kunt bewonderen. Barry werd gezien als een viervoetige nationale held en is vanaf dat moment nog altijd het ideaalbeeld waar fokkers van Sint Bernardhonden naar blijven streven.
De moderne Sint Bernard
De eerste club voor de Sint Bernard werd in 1884 opgericht in Basel. De naam was de Zwitserse Sint Bernard Club. Zij maakte ook een officieel rasstandaard en een jaar later, in 1885, stonden er op de internationale hondenshow van Basel in totaal al 81 Sint Bernard ingeschreven.
Toendertijd waren er alleen nog maar kortharige honden van dit ras. Pas later, nadat het ras bijna uit was geroeid, kwam namelijk ook de langharige Sint Bernard.
Engelse hondenliefhebbers hadden al veel eerder deze hond mee naar hun thuisland genomen, namelijk in het jaar 1820. Er ontstond toen een Britse tak die door onzorgvuldige kruisingen ook al weer snel verwaterde. Op deze manier zijn er twee varianten van het ras ontstaan die allebei naar het buitenland werden geëxporteerd. Hierdoor ontstond er weer onenigheid over welke Sint Bernard nou de ‘echte’ was.
Na een mislukte poging in Brussel werd pas in het jaar 1887 in Zürich besloten dat de Zwitserse standaard overal ter wereld zou gelden, behalve in Engeland. Tegenwoordig zijn er zelfs drie standaarden. Er is dus de Zwitserse versie, die sinds 1993 geldt voor alle landen die bij de FCI aan zijn gesloten. Daarnaast heb je dus ook nog afwijkende Engelse rasstandaard en de aangepaste Zwitserse versie in Amerika.
Bijna ondergesneeuwd
In het begin van de negentiende eeuw ging het ras bijna aan zijn eigen succes als reddingshond ten onder. De winters van 1816, 1817 en 1818 waren namelijk extreem streng rond het Sint-Bernardklooster in de bergpassen. Er waren meer sneeuwstormen dan ooit en ze waren nog feller dan ze normaal gesproken waren. Hierdoor kwamen er niet alleen meer reizigers in de problemen, maar het betekende ook dat het werk voor de Sint Bernards extra gevaarlijk was. Er kwamen dan ook veel dieren om het leven in de sneeuw.
Het ging zelfs zo ver dat het type Sint Bernard van de monniken bijna helemaal uit werd geroeid. Het klooster zou er zelf wel weer voor gezorgd hebben dat de populatie weer werd hersteld, maar andere bronnen beweren dat er vers bloed gebruikt werd om de Sint Bernard weer nieuw leven in te blazen.
Invloeden van buitenaf
Na die paar rampzalige winters waren er nog maar weinig Sint Bernards over en was het dus wel nodig om andere honden te gebruiken om de populatie weer nieuw leven in te blazen. Er waren wat experimenten met langharige honden zoals Leonbergers en Newfoundlanders, waardoor het uiterlijk van de Sint Bernard vanaf 1830 wat veranderde.
Dit gebeurde voordat de officiële rasstandaard vast werd gesteld en terwijl er in Engeland door onzorgvuldige kruisingen het uiterlijk wat anders uit kwam te zien.
Een langere vacht
In Zwitserland kregen de meeste Sint Bernards een langere vacht. De monniken dachten dat dit goed zou zijn omdat het zou beschermen tegen de kou. In de praktijk bleek dat niet zo te werken omdat smeltwater en sneeuw bleef hangen in de vacht en het daar weer bevroor.
De nieuwe honden konden daardoor niet als reddingshond in worden gezet omdat dit voor extra gewicht zorgde en de kou te dicht op de huid zat. Toegewijde Zwitserse fokkers en monniken gingen aan de slag om zo de oorspronkelijke kortere vacht weer terug te krijgen.
De langharige en de kortharige Sint Bernard
Dankzij de verschillende manieren van fokken in Engeland en Zwitserland bestaan er tegenwoordig twee verschillende varianten van de Sint Bernard. De rasstandaarden werden ver na de rampjaren 1816-1818 pas bepaald op de populatie intact te houden, maar toen moest er binnen het ras al onderscheid gemaakt worden tussen de kortharige variant en de langharige variant zoals we die vandaag de dag nog steeds kennen.
Van de Alpen naar de huiskamer
De Sint Bernard van vandaag moet dus voldoen aan de standaarden die op werden gestelde aan het einde van de negentiende eeuw. Tegenwoordig zijn deze honden niet alleen meer te vinden op de toppen van de Alpen, maar overal ter wereld. Dat is voornamelijk te danken aan hun vriendelijke en sociale karakter.
Dit karakter hebben ze kunnen ontwikkelen tijdens de lange dat ze zij aan zij ingespannen in de sneeuw met mens samen heeft gewerkt.
In de media
De kans is groot dat je de Sint Bernard een keer in de media hebt gezien. Ze zijn echter niet alleen hierdoor bekend, want dit ras was ook al beroemd voordat de televisie bestond. Dankzij hun mediagenieke verschijning is deze hond over de heel wereld beroemd. Hierdoor is ook meteen het misverstand met de vaatjes die met alcohol gevuld zouden zijn ontstaan. Waarschijnlijk heeft een Engelse schilder genaamd Edwin Landseer deze mythe gelanceerd. Hij maakte in 1820 het schilderij Alpine Mastiffs Renimating A Distressed Traveller.
De monniken van het Sint-Bernhard klooster beweren dat het nooit daadwerkelijk zo is geweest, maar het is wel waar dit ras bekend om staat. De beroemde Barry die opgezet staat in het museum heeft ook nog altijd een vaatje om zijn hals die hij nooit echt om heeft gehad.
Het warme karakter van een sneeuwhond
Tegenwoordig wordt de Sint Bernard nog wel als reddingshond ingezet, maar deze taak is voor een groot deel overgenomen door andere rassen. De Sint Bernard zoals we hem vandaag de dag kennen wordt vooral als gezinshond gebruikt. Ze zijn sterk en groot genoeg om een karretje te kunnen trekken wat erg leuk kan zijn voor kinderen.
Over het algemeen zijn ze heel vriendelijk, speels en lief waardoor het een goed speelmaatje is. Ondanks de heldhaftige geschiedenis van dit ras waarin ze duizenden mensen hebben gered, is deze hond nu vooral door zijn sociale intelligentie en warme aard een grote vriend van jong en oud.
Het uiterlijk van de Sint Bernard
Als je naar de Sint Bernard kijkt, is zijn grote formaat waarschijnlijk het eerste dat je opvalt. Dit ras behoort dan ook tot de reuzenrassen. Een volwassen reu heeft een gemiddelde schofthoogte van tussen de 70 en de 90 centimeter. Teefjes zijn over het algemeen wat kleiner en hebben een gemiddelde schofthoogte van tussen de 65 en de 80 centimeter.
Honden van dit ras zijn erg sterk en gespierd. Ze hebben een brede rug en een krachtige hals waardoor ze een stoere indruk maken. De hals lijkt erg breed door de huidplooien die heel duidelijk te zien zijn. Ook de staart van de Sint Bernard, die omlaag hangt, is breed en krachtig.
Als we de verhalen mogen geloven, hebben deze honden al vaak records gebroken. Zo werd in 1895 in de New York Times geschreven over een Sint Bernard die maar liefst 2,59 meter lang was. Volgens het verhaal was hij de langste hond die ooit werd gemeten. In het Guinness Book of Records staat zelfs een Sint Bernard uit 1981 uit Amerika die 143 kilo woog.
Het gewicht
De Sint Bernard is een zware hond. Het gewicht kan erg variëren, maar ligt meestal tussen de 65 en de 120 kilo. Als puppy zijnde is hij natuurlijk nog een stuk lichter en zal het geen probleem zijn om hem op schoot te nemen, maar dat is wel een ander verhaal wanneer hij helemaal volwassen is. Tevens moet je er rekening mee houden dat een grote hond zoals de Sint Bernard ook veel voeding nodig heeft. Het kan een flinke kostenpost zijn om je hond te voeden.
De vacht
Er zijn dus twee verschillende soorten Sint Bernards: de langharige en de kortharige variant. De korthaar wordt ook wel het stokhaar type genoemd. Een Sint Bernard met korte haren heeft een vacht van harde en gladde haren, maar deze voelt niet ruw aan. De langharige variant heeft een middellange vacht met glad vallende haren of licht golvend haar.
Het maakt niet uit of je Sint Bernard een lange of korte vacht heeft, want ze verliezen allebei best wel veel haar. Ze gaan dan ook allebei in de rui en tijdens deze periode zul je heel veel haar tegenkomen in je huis. De kleur van de vacht is altijd wit, maar kan wel variërende combinaties hebben van manohie, tan, rood en zwart haar.
Het patroon kan ook verschillende varianten hebben. Zo kun je een Sint Bernard hebben met een ‘gescheurde mantel’, of een ‘platenhond’ of een ‘mantelhond’.
Een vriendelijk koppie
Het hoofd van de Sint Bernard is massief en heeft een indrukwekkend formaat. De huid is boven de ogen ligt geplooid, waardoor hij een intelligente en vriendelijke uitdrukking heeft. Soms kan hij echter ook wat licht droevig kijken. Een hond van dit ras heeft (donker) bruine ogen. Hij heeft stevige lippen die ligt hangen, maar je moet de mondhoeken wel nog kunnen zien. Dit samen zorgt voor de kenmerkende gezichtsuitdrukking van dit ras. De oren zijn niet heel groot en driehoekig van vorm. Ze hangen langs de wangen omlaag.
Het karakter van de Sint Bernard
De Sint Bernard is een echte mensenvriend. Ze mogen dan wel gebouwd zijn voor de kou, ze worden juist graag in een warm huis opgenomen waar ze met liefde omringd worden. Dat komt voornamelijk omdat ze generaties lang samen met mensen hebben gewerkt. Hierdoor kunnen ze ook hun baasje heel goed aanvoelen.
Ze weten vaak wat er in je omgaat. Dat komt dan ook weer omdat het erg intelligente honden zijn. Omdat ze al een lange tijd in worden gezet als werkhond, is de Sint Bernard graag heel betrokken bij de familie waar hij bij woont. Hij wil dan ook graag echt een onderdeel van het gezin zijn.
Waakhonden en werkhonden
De Sint Bernard is dus eigenlijk een reddingshond uit de besneeuwde Alpen, maar de monniken waardoor dit ras bekend is geworden gebruikten ze in eerste instantie eigenlijk als waakhonden. Hierdoor kan een hond van dit ras nog altijd gebruikt worden als waakhond. Ze zullen dan ook zonder twijfel hun baasje beschermen als ze denken dat er gevaar dreigt.
Op dat moment wil je een grote en sterke hond als de Sint Bernard niet tegenover je hebben staan. Als je ze goed en liefdevol opvoedt, zul je echter zien dat het eerder een grote vriendelijke reus is.
De verzorging
Als je kiest voor een Sint Bernard, dan moet je er wel rekening mee houden dat je veel tijd kwijt bent aan de verzorging van de vacht. Je moet ongeveer twee keer per week de vacht goed borstelen. Mocht je hond in de rui zijn, dan zul je nog wat vaker moeten borstelen. Dit is nodig om de haren en de huid van de hond in een goede conditie te houden.
Wel is het handig om te weten dat je Sint Bernard redelijk veel haar zal verliezen, hoe goed je zijn vacht ook kamt en borstelt. Als je het dus heel belangrijk vindt dat je huis erg schoon is, dan is dit ras misschien niet ideaal voor jou.
Iets anders waar je rekening mee moet houden, is dat de Sint Bernard de neiging heeft om te kwijlen. Daar kan hij niets aan doen, want dat ligt aan de anatomie van zijn snuit. Het kan wel veel schelen als je snoepjes, voer en andere snacks standaard in zijn voerbak legt en bijvoorbeeld niet op de grond gooit.
Ook is het belangrijk de vacht van de hond goed te checken wanneer jullie net buiten zijn wezen wandelen, want hier blijft veel vuil in hangen dat hij anders mee naar binnen neemt.
Uitdagingen
De Sint Bernard is natuurlijk een grote hond, wat ervoor zorgt dat hij ook veel beweging nodig heeft. Dit is erg belangrijk om zijn spieren en gewrichten gezond te houden. Je kunt de conditie van je hond al goed op peil houden door regelmatig samen een flinke wandeling te maken. Laat hem niet al te veel traplopen, want dat is niet zo goed voor zijn gewrichten.
Naast een fysieke uitdaging heeft de Sint Bernard ook een mentale uitdaging nodig. Het is namelijk een intelligente hond die zich gaat vervelen als hij zijn hersenen niet zoveel hoeft te gebruiken. Je kunt samen spelletjes spelen voor een goede dosis hersengymnastiek, maar bedenk ook steeds nieuwe spelletjes en puzzels om samen te spelen. Hierdoor blijft zijn geeft in topvorm.
Wil je nog meer leren over jouw (toekomstige) Sint Bernard?
Bekijk dan het Sint Bernard Handboek eens. In dit e-book met meer dan 100 pagina’s leer je alles over deze hond.
Zo gaat het onder andere over de aanschaf, raskenmerken, gezondheid, verzorging en gedragstraining. En je krijgt tijdelijk ook nog eens 4 gratis bonus boeken!
Klik hier om het boek te bekijken →
(Niet goed, geld terug garantie)
