Inhoudsopgave
De prachtige Sint Bernard staat al heel lang bekend als de reddingshond van de bergen. Toch wordt dit ras tegenwoordig niet meer veel gebruikt als reddingshond. Er worden voornamelijk andere rassen ingezet voor deze taak. Toch blijft de Sint Bernard echt symbool staan voor de reddingshond.
Dat komt omdat dit ras een lange geschiedenis heeft als reddingshond. Hoe dat zo is gekomen, lees je hier.
👋 Voordat je verder leest…
Hieronder kan je je inschrijven voor onze Sint Bernard nieuwsbrief. Daarin delen we de handigste tips, interessante artikelen en soms ook kortingsacties. Allemaal voor jouw hond.
We zouden het heel erg leuk vinden als je je inschrijft. Als bedankje sturen we je direct een PDF met 52 geniale tips voor jouw lieve hond!
Legendarische verhalen
Weinig hondenrassen hebben een reputatie zoals die van de Sint Bernard. Ze staan namelijk bekend als een hond die vele levens heeft in de sneeuw in de Zwitserse Alpen. Dit heeft menig filmmakers, schrijvers en schilders geïnspireerd en hierdoor is de hond erg bekend geworden.
Dit heeft er echter ook voor gezorgd dat er wat dingen zijn waar de Sint Bernard bekend om staan, maar die eigenlijk niet echt kloppen.
Zo wordt deze hond bijvoorbeeld vaak geassocieerd met een vaatje cognac of brandewijn. Het verhaal gaat dat zij deze altijd eentje om hun nek hebben hangen zodat verdwaalde of verongelukte mensen in de sneeuw lekker warm zullen blijven. Dit is helemaal verzonnen.
Een slokje alcohol zou namelijk de bloedvaten van een onderkoeld persoon alleen maar wijder maken waardoor hij of zij alleen maar sneller af zou koelen. Dat is dus geen slim idee. Wel is het echt waar dat in de afgelopen eeuwen er heel veel bergwandelaars zijn die verdwaald waren en hun aan de reddings- en speurkwaliteiten van de Sint Bernard te danken hebben.
De geschiedenis
Hoe zit het dan echt met de Sint Bernard? Het verhaal van de hond zoals we hem vandaag de dag kennen, begint ergens op de hoge bergpieken rond de Sint-Bernhardpas. Er waren roversbendes actief op de pas en in het jaar 1050 kon de monnik Bernhard van Menton deze bendes verdrijven.
Als dankbetuiging besloot hij om daar een klooster te stichten, precies op dezelfde plek als waar eerst de tempel stond. De monniken maakte van het klooster een hospitium, zodat het ook meteen een schuilplaats was waar alle reizigers die deze pas passeerden een veilig onderkomen konden krijgen.
Let op: Alles wat je wilt weten over jouw Sint Bernard wordt ook uitgebreid behandeld in Sint Bernard Handboek. Je kan het handboek bekijken via deze link.
Een toevallige reddingshond
Waarschijnlijk ontstond de taak van de Sint Bernard als reddingshond per toeval. De monniken maakten veel tochten door de omgeving en namen de honden hierbij mee. Het viel hen op hoe goed de honden de weg wisten, zelfs onder barre omstandigheden. Tijdens deze tochten lieten de honden waarschijnlijk ook zien hoe de bedolven en verdwaalde reizigers op konden sporen.
Dat paste natuurlijk heel goed bij de functie van het klooster, wat een hospitium was. Waarschijnlijk besloten de monniken daarom om verder te fokken op het oriënteringsvermogen en het fantastische reukvermogen van de Sint Bernard.
De oudste verhalen van dit klooster zijn zo’n drie eeuwen oud en in die periode zijn er waarschijnlijk meer dan tweeduizend mensenlevens gered door de Sint Bernard. Tegenwoordig zijn ze wel nog altijd aanwezig in het klooster, maar vooral als vermaak voor de gasten en bezoekers. Ze worden officieel namelijk niet meer ingezet als reddingshonden.
Een bekende Sint Bernard
Net als bij mensen zijn er soms ook beroemde honden. De beroemdste Sint Bernard die ooit geleefd heeft in de Alpen moet Barry wel zijn. In de volksmond stond hij bekend als ‘Barry der Menschenretter’. Deze hond heeft namelijk tientallen mensen onder de sneeuw vandaan gehaald. Barry was actief in de Sint-Bernhardpas tot het jaar 1812.
Na een kort pensioen overleed hij en werd hij opgezet in Bern. Hij kreeg zelfs een ereplekje in het Natuurhistorisch Museum, waar je hem nog altijd kunt bewonderen. Barry werd gezien als een viervoetige nationale held en is vanaf dat moment nog altijd het ideaalbeeld waar fokkers van Sint Bernardhonden naar blijven streven.
Bijna ondergesneeuwd
In het begin van de negentiende eeuw ging het ras bijna aan zijn eigen succes als reddingshond ten onder. De winters van 1816, 1817 en 1818 waren namelijk extreem streng rond het Sint-Bernardklooster in de bergpassen. Er waren meer sneeuwstormen dan ooit en ze waren nog feller dan ze normaal gesproken waren.
Hierdoor kwamen er niet alleen meer reizigers in de problemen, maar het betekende ook dat het werk voor de Sint Bernards extra gevaarlijk was. Er kwamen dan ook veel dieren om het leven in de sneeuw. Het ging zelfs zo ver dat het type Sint Bernard van de monniken bijna helemaal uit werd geroeid.
Het klooster zou er zelf wel weer voor gezorgd hebben dat de populatie weer werd hersteld, maar andere bronnen beweren dat er vers bloed gebruikt werd om de Sint Bernard weer nieuw leven in te blazen.
Leer alles over jouw lieve Sint Bernard
Wil je álles leren over jouw Sint Bernard? Bekijk dan ook het Sint Bernard Handboek eens. In dit boek van 100+ pagina’s ontdek je namelijk alles over deze geweldige hond. Momenteel met korting en niet goed, geld terug garantie!
Klik hier om het boek te bekijken →
Invloeden van buitenaf
Na die paar rampzalige winters waren er nog maar weinig Sint Bernards over en was het dus wel nodig om andere honden te gebruiken om de populatie weer nieuw leven in te blazen. Er waren wat experimenten met langharige honden zoals Leonbergers en Newfoundlanders, waardoor het uiterlijk van de Sint Bernard vanaf 1830 wat veranderde.
Dit gebeurde voordat de officiële rasstandaard vast werd gesteld en terwijl er in Engeland door onzorgvuldige kruisingen het uiterlijk wat anders uit kwam te zien.
Een langere vacht
In Zwitserland kregen de meeste Sint Bernards een langere vacht. De monniken dachten dat dit goed zou zijn omdat het zou beschermen tegen de kou. In de praktijk bleek dat niet zo te werken omdat smeltwater en sneeuw bleef hangen in de vacht en het daar weer bevroor.
De nieuwe honden konden daardoor niet als reddingshond in worden gezet omdat dit voor extra gewicht zorgde en de kou te dicht op de huid zat. Toegewijde Zwitserse fokkers en monniken gingen aan de slag om zo de oorspronkelijke kortere vacht weer terug te krijgen.
In de media
De kans is groot dat je de Sint Bernard een keer in de media hebt gezien. Ze zijn echter niet alleen hierdoor bekend, want dit ras was ook al beroemd voordat de televisie bestond. Dankzij hun mediagenieke verschijning is deze hond over de heel wereld beroemd. Hierdoor is ook meteen het misverstand met de vaatjes die met alcohol gevuld zouden zijn ontstaan.
Waarschijnlijk heeft een Engelse schilder genaamd Edwin Landseer deze mythe gelanceerd. Hij maakte in 1820 het schilderij Alpine Mastiffs Renimating A Distressed Traveller. De monniken van het Sint-Bernhard klooster beweren dat het nooit daadwerkelijk zo is geweest, maar het is wel waar dit ras bekend om staat. De beroemde Barry die opgezet staat in het museum heeft ook nog altijd een vaatje om zijn hals die hij nooit echt om heeft gehad.
Wil je nog meer leren over jouw (toekomstige) Sint Bernard?
Bekijk dan het Sint Bernard Handboek eens. In dit e-book met meer dan 100 pagina’s leer je alles over deze hond.
Zo gaat het onder andere over de aanschaf, raskenmerken, gezondheid, verzorging en gedragstraining. En je krijgt tijdelijk ook nog eens 4 gratis bonus boeken!
Klik hier om het boek te bekijken →
(Niet goed, geld terug garantie)
