Inhoudsopgave
De Sint Bernard is een hondenras dat origineel uit Zwitserland komt. Weinig hondenrassen hebben een reputatie zoals die van de Sint Bernard. Ze staan namelijk bekend als een hond die vele levens heeft in de sneeuw in de Zwitserse Alpen. Dit heeft menig filmmakers, schrijvers en schilders geïnspireerd en hierdoor is de hond erg bekend geworden.
Dit heeft er echter ook voor gezorgd dat er wat dingen zijn waar de Sint Bernard bekend om staan, maar die eigenlijk niet echt kloppen. Je leest hier alles over het ontstaan van de Sint Bernard in Zwitserland.
👋 Voordat je verder leest…
Hieronder kan je je inschrijven voor onze Sint Bernard nieuwsbrief. Daarin delen we de handigste tips, interessante artikelen en soms ook kortingsacties. Allemaal voor jouw hond.
We zouden het heel erg leuk vinden als je je inschrijft. Als bedankje sturen we je direct een PDF met 52 geniale tips voor jouw lieve hond!
De geschiedenis
Het verhaal van de hond zoals we hem vandaag de dag kennen, begint ergens op de hoge bergpieken rond de Sint-Bernhardpas. De voorlopers van dit ras bestaan echter al veel langer, al voordat onze jaartelling begon. De Sint-Bernhardpas was al ten tijde van het Romeinse Rijk het enige doorgangspunt in de Alpen dat goed begaanbaar was.
Je kon dan van het noorden van Europa naar Italië. Vroeger trokken de Romeinse legioenen daar doorheen tijdens hun veldtochten. De Romeinen bouwden een tempel hoog in de Sint-Bernhardpas, op een berg die toen Mons Lovis heette. Dit was voor hen een versterkt punt op de verharde weg die ze met veel moeite aan hadden gelegd.
Het leger werd hierbij gezelschap gehouden door een oud hondenras met de naam Molosser. De kans dat deze grote werk- en oorlogshond verre familie is van veel van de grote hondenrassen die we vandaag de dag in Europa zien. De Sint Bernard is daar ook een onderdeel van, hoewel er op een later moment wel nog andere genetische invloeden bij zijn gekomen.
De echte Sint Bernard
Op een gegeven moment viel het Romeinse Rijk en werden de weg over de bergpas en de tempel niet meer bijgehouden, waardoor deze in verval kwamen. Het duurde tot 1050 voordat er weer eens een nieuwe thuishaven werd gebouwd op die plek. Toen dat eenmaal gebeurde, kreeg deze plek ook daadwerkelijk de naam Sint-Bernhardpas.
Hiermee begon dus het verhaal van de hond Sint Bernard ook. Er waren roversbendes actief op de pas en in het jaar 1050 kon de monnik Bernhard van Menton deze bendes verdrijven. Als dankbetuiging besloot hij om daar een klooster te stichten, precies op dezelfde plek als waar eerst de tempel stond. De monniken maakte van het klooster een hospitium, zodat het ook meteen een schuilplaats was waar alle reizigers die deze pas passeerden een veilig onderkomen konden krijgen.
Let op: Alles wat je wilt weten over jouw Sint Bernard wordt ook uitgebreid behandeld in Sint Bernard Handboek. Je kan het handboek bekijken via deze link.
De hond Sint Bernard
De monniken van het hospitium bevonden zich op verschillende manieren in een unieke positie. Niet alleen bewaakten ze de belangrijke doorgang door de hoge westelijke Alpen, maar ze waren ook onderdeel van de best opgeleide mensen uit Europa. Dankzij hun geleerdheid hadden ze ook meer inzicht in het kruisen van hondenrassen. Zo konden ze voor specifieke doelen honden fokken.
Er zijn verschillende theorieën over wie nou precies de voorouders van de Sint Bernard zijn. Hoogstwaarschijnlijk zijn de eerste exemplaren per toeval naar het klooster gebracht rond het jaar 1700. Zij hadden toen de taak om de bezittingen en de monniken te bewaken. In eerste instantie leken deze honden van het Sint-Bernhardklooster veel op de Sennenhonden en de andere boerderij- en herdershonden uit het Alpengebied. Al deze grote rassen hebben waarschijnlijk de Molossers van de oude Romeinen als verre voorouders.
De eerste Sint Bernards waren, volgens oude bronnen, qua grootte te vergelijken met een Duitse herder.
Een toevallige reddingshond
Waarschijnlijk ontstond de taak van de Sint Bernard als reddingshond per toeval. De monniken maakten veel tochten door de omgeving en namen de honden hierbij mee. Het viel hen op hoe goed de honden de weg wisten, zelfs onder barre omstandigheden. Tijdens deze tochten lieten de honden waarschijnlijk ook zien hoe de bedolven en verdwaalde reizigers op konden sporen.
Dat paste natuurlijk heel goed bij de functie van het klooster, wat een hospitium was. Waarschijnlijk besloten de monniken daarom om verder te fokken op het oriënteringsvermogen en het fantastische reukvermogen van de Sint Bernard.
Leer alles over jouw lieve Sint Bernard
Wil je álles leren over jouw Sint Bernard? Bekijk dan ook het Sint Bernard Handboek eens. In dit boek van 100+ pagina’s ontdek je namelijk alles over deze geweldige hond. Momenteel met korting en niet goed, geld terug garantie!
Klik hier om het boek te bekijken →
Bijna ondergesneeuwd
In het begin van de negentiende eeuw ging het ras bijna aan zijn eigen succes als reddingshond ten onder. De winters van 1816, 1817 en 1818 waren namelijk extreem streng rond het Sint-Bernardklooster in de bergpassen. Er waren meer sneeuwstormen dan ooit en ze waren nog feller dan ze normaal gesproken waren.
Hierdoor kwamen er niet alleen meer reizigers in de problemen, maar het betekende ook dat het werk voor de Sint Bernards extra gevaarlijk was. Er kwamen dan ook veel dieren om het leven in de sneeuw.
Het ging zelfs zo ver dat het type Sint Bernard van de monniken bijna helemaal uit werd geroeid. Het klooster zou er zelf wel weer voor gezorgd hebben dat de populatie weer werd hersteld, maar andere bronnen beweren dat er vers bloed gebruikt werd om de Sint Bernard weer nieuw leven in te blazen.
Invloeden van buitenaf
Na die paar rampzalige winters waren er nog maar weinig Sint Bernards over en was het dus wel nodig om andere honden te gebruiken om de populatie weer nieuw leven in te blazen. Er waren wat experimenten met langharige honden zoals Leonbergers en Newfoundlanders, waardoor het uiterlijk van de Sint Bernard vanaf 1830 wat veranderde.
Dit gebeurde voordat de officiële rasstandaard vast werd gesteld en terwijl er in Engeland door onzorgvuldige kruisingen het uiterlijk wat anders uit kwam te zien.
Een langere vacht
In Zwitserland kregen de meeste Sint Bernards een langere vacht. De monniken dachten dat dit goed zou zijn omdat het zou beschermen tegen de kou. In de praktijk bleek dat niet zo te werken omdat smeltwater en sneeuw bleef hangen in de vacht en het daar weer bevroor.
De nieuwe honden konden daardoor niet als reddingshond in worden gezet omdat dit voor extra gewicht zorgde en de kou te dicht op de huid zat. Toegewijde Zwitserse fokkers en monniken gingen aan de slag om zo de oorspronkelijke kortere vacht weer terug te krijgen.
De langharige en de kortharige Sint Bernard
Dankzij de verschillende manieren van fokken in Engeland en Zwitserland bestaan er tegenwoordig twee verschillende varianten van de Sint Bernard. De rasstandaarden werden ver na de rampjaren 1816-1818 pas bepaald op de populatie intact te houden, maar toen moest er binnen het ras al onderscheid gemaakt worden tussen de kortharige variant en de langharige variant zoals we die vandaag de dag nog steeds kennen.
Wil je nog meer leren over jouw (toekomstige) Sint Bernard?
Bekijk dan het Sint Bernard Handboek eens. In dit e-book met meer dan 100 pagina’s leer je alles over deze hond.
Zo gaat het onder andere over de aanschaf, raskenmerken, gezondheid, verzorging en gedragstraining. En je krijgt tijdelijk ook nog eens 4 gratis bonus boeken!
Klik hier om het boek te bekijken →
(Niet goed, geld terug garantie)
